یار و نگار

" سید علی آکوچکیان متخلص به یکتا "

یار و نگار

ای با  من  و پنهـان  ز مـن  و دور زِدیـده             هرگز به  جهـان  کس به مثـال تو ندیده

ای خوبترازجان که فدایت همه جان هاست           ای ماه تر از مَه به شب و صبح و سپیده

برقـع  ز رخ  انـداز  کـه  محـتـاج  لقـاییـم             که از بوی خوشـت  مستـی  پنـدار پریده

هوشیار از آنم که شَمیمَت  به مشـام است            بـیـدار از آنـم ،  نَبُِـوَد  خـواب  بـه  دیده

در دَهـر چـه جـویـم  کـه  تـو یـار اَزَلیمـی             این راز که گویـم  که تویی نـور دو دیده

من یـاوه نمی گویـم  و این  دّر سخن  را              پنهـان نتـوان ،  پـرده ی  گفتـار دریـده

گویم سخن از پرده ی پندار که غیب است            "یکتا"  ز غمت کرده همه موی  سپیده

شعر از: سید علی آکوچکیان  متخلص به یکتا.

اصفهان -  بهار 1398