کمال انسان

" نشینـم بر سر راهـی بجویـم من سلیمـانی که المـاس نگینـش بی محابـا می درخشد "

بنازم شاخ آن گل کان  چـو طوبی می درخشد

بنازم بلبل مستی که عشقش تا  ثریا  می درخشد

سروشم آید از خواب  گران برخیـز ای مجنون

که  انـدر بزم  نیـکان  ماه  لیـلا  می  درخشد

نشینـم بر سر  راهـی  بجویـم  من  سلیمـانی

که  المـاس  نگینـش  بی  محابـا  می درخشد

رهی  پر پیـچ و خـم  یا رب  فرشته کن وجودم

که  اندر  بحـر بی پایان  چه  ابهی  می درخشد

بشویـم  دل ز اغیـار  و  بجـویم  ماه  تـابانش

بدوزم  اطلسـی  کان  اوج  بلـوی می درخشد

اگر مسـت  سبویـش  بشکنـد ابریـق  تـن را

رود  تا  سـدر مخضـود  و چه رعنا می درخشد

چو آید حـور عیـن با  اشگ  شوق  اندر  تماشا

اسیـر زلـف  مشـگینـش پریسـا  می درخشد

سروده: محمود خیراللهی(شیدا)

استاد دانشگاه و حوزه علمیه

(مقاله علامه طباطبایی)

30 تیر  1400