مادرموسی نگر با دلنوازش

شاید این مطالب برایتان مفید باشد

ارزش نعمت نطق و بیان

2 هفته پیش

داستان حضرت فاطمه زهرا(س)

3 هفته پیش

داستان حضرت یونس(ع)

۱۴۰۴-۰۸-۰۱

مادرموسی نگر با دلنوازش، نقش مادر در زندگی و آینده فرزندان. بار الها صحبتم ، آیینه گردان / محضرِ مادر، پدر، سنجیده گردان. می‌ گذارد حرف ها  انـدر دهانش / تا که گفتن را فرا گیرد به سازش.

مادرموسی نگر با دلنوازش

بین  مقام مـادر و  مِـهر  و  وفایش / مِـهر  فرزندی  بود   عین الحیـاتش

—–

طفـل  از  مـادر  فـرا  گیـرد  ادب  را / طفـل از  مـادر  فـرا گیـرد  چمن  را

—–

تا که  از  الطـاف  مـادر  شـاد  گردد / تا  که   از   بحـر   کـرم  آبـاد   گردد

—–

می‌کِشـد بیـداری  شب‌های  تارش / تا که خوابـد جان شیرین در کنارش

—–

می‌ گذارد  حرف ها   انـدر  دهانش / تا که گفتن را  فـرا  گیرد به سازش

—–

بهر  نوزادش کشد زحمت و ریاضت / تا  که طفل دندان برآرد  با صلابت

—–

قلب می‌سازد  ولـد را در  شجـاعت / دور گرداند ز بخل و هم خسـاست

—–

با  مهـــارت پـرورد  بحـــر سخـاوت / می‌ فشـاند بـذر احسـان با عنایت

—–

مادر است الگوی اخلاق و صداقت / پرورد فرزند، در صحبـت، شهامـت

—–

بار   الها   صحبتـم ، آیینـه  گـردان / محضرِ مادر،  پدر، سنجیده  گردان

—–

هین مگو اُف با پدر یا مادر خویش / خیرخواه هر دوباش، اندر کم بیش

—–

گرچه باشی در مقام، عالی، بپرهیز / محضرِ-مادر،  پدر،  از جای  برخیز

—–

مـادر  موسـی  نگـر  با  دلـنـوازش / باز  می‌ گرداند  ز نیـل  آن  آفتابش

—–

همسر فرعـون بین، مژگان پاکش / پــرورد موسـای اَخـتـر  تابنـاکش

—–

ساحـت مـادر کنـد “شیدا”  منـوّر / تا مصـون گردد ز خشم حیّ  داور 

سروده “ شیدا ” 1403/07/24 هـ. ش.

************

سروده دیگری از “شیدا” :

امید و نا امیدی           

شعار  زبده  هر  متقی  امید  رحمت  حق

مزین  است کنگره  حق  به لولو  و مرجان

—–

گرت-لقای  الهی  امید  و  آرزوی  تو  است

زهی سعادت  عظمی  بری  از این  سامان

—–

گرت   بود   امیـد   و  آرزوی   رحمـت   حق

تو   زنده کن  دل  شب  را ،  ز دیده   گریان

—–

از همین سراینده: “شراب طهور”

اگر مایل هستید تفسیر یک بیت از این شعر عرفانی زیبا را از زبان “هوش مصنوعی” بخوانید اینجا کلیک کنید.

شرح کوتاهی از این تفسیـر به عنوان نمونه، تقدیم می شود:

“آید شراب طهورشان از اهل جنت سروشان” 

در تفسیر مصراع فوق، شاعر به “شراب طهور” اشاره دارد که در ادبیات عرفانی و دینی نمادی از پاکی و معنویت است.

شراب طهور، شرابی است که ناپاکی‌های درونی را از بین می‌برد و روح انسان را در عالمی الهی سرمست می‌کند.

شاعر این شراب را متعلق به اهل بهشت می‌داند، کسانی که در نهایت پاکی و کمال هستند.

“سروشان” نیز اشاره‌ای به قامت بلند و زیبا دارد که نمادی از وقار و زیبایی اهل بهشت است.

—–

وب سایت: پایگاه خبری پارسیان امروز  .