مهاجرت اصفهانیها به دیگراستانها

شاید این مطالب برایتان مفید باشد

اختتامیه جشنواره ملی رسانه‌ای معلولان

2 روز پیش

مراسم نکوداشت سالروز تاسیس

4 روز پیش

توقف توسعه صنایع آلاینده

4 روز پیش

مهاجرت اصفهانیها به دیگراستانها +  فیلم . یک فعال و کنشگر محیط زیست از مهاجرت تدریجی مردم اصفهان  از این شهر به استان ها و شهرهای دیگر کشور خبر داد.

محمد درویش ، فعال و کنشگر محیط زیست ،

در گفت و گویی گفت: مطالعه آقای دکتر نادی، یکی از اساتید برجسته در دانشگاه اصفهان، به موضوع تخلیه اصفهان اشاره دارد.

بر اساس این مطالعه دو سناریو وجود دارد. 

سناریو خوش بینانه این است که با این روند در سال ۱۴۱۸ آبخوان

اصفهان تخلیه می‌شود. در سناریو بدبینانه در سال ۱۴۰۹ آبخوان اصفهان تخلیه می‌شود. 

وی گفت: در برخی از محله‌های شمال ایران ، یعنی استان‌ های گیلان و مازندران ، مردم با لهجه اصفهانی حرف می‌زنند.

شما اگر آمارهای ادارات آموزش و پرورش را در شهرستان‌ های شمالی کشور بررسی کنید ،

بخش قابل توجهی از دانش‌ آموزان جدید الورود اصفهانی هستند. 

وی افزود: این موضوع نشان‌دهنده این است که بخش قابل توجهی از

هم‌ وطنان ما در اصفهان دارند خانه و کاشانه خود را به این دلیل که امیدی برای آینده اصفهان ندارند رها می‌کنند.

پایگاه خبری  عصر ایران  در این باره نوشت:

رضا علیزاده جامعه شناس و هیات علمی دانشگاه گیلان:

اول باید دید که چه فاکتور‌هایی در شمال کشور وجود دارد که یزدی‌ ها و اصفهانی‌ ها و بوشهری‌ ها و نقاط دیگر به اینجا می‌آیند.

دلیل عمده و اصلی اینکه گیلانی‌ ها زمین های شان را می‌ فروشند مشکلات اقتصادی است.

از آن طرف برای کسانی که به شمال می‌ آیند انگیزه‌ های محیط زیستی وجود دارد.

شما در خوزستان مشکل هوا دارید و در اصفهان مشکل آب دارید. از سوی دیگر زمین‌ های گیلان نسبت به استان مازندران خیلی ارزان‌ تر است.

پایگاه خبری  پارسیان امروز  نوشت:

چرخش های گفتمانی

از ساز و کارهای مهمی که گفتمان ها برای زنده ماندن  از آن بهره می گیرند «چرخش های گفتمانی» است.

مهمترین شیوه آن تفسیر است. فوکو در اهمیت تفسیر بیان می کند:

«نقش تفسیر… این است که سر انجام بگوید بالاخره چیست آنچه در فراسوی متن نهفته بود.

تفسیر باید بنا به پارادوکسی که همیشه جابجا می شود اما هرگز از صحنه خارج نمی شود برای اولین بار بگوید آنچه را که به هر حال پیشاپیش گفته شده بود.

باید به نحوی خستگی ناپذیر تکرار کند آنچه را که با این حال هرگز گفته نشده بود.» (فوکو، ۱۹۸۱، نظم گفتمان، ص ۵۸).